Brałam dziś udział w nagraniu do telewizyjnego programu o wychowaniu*, w czasie którego miałam okazję porozmawiać o karach i nagrodach. Rozmowa była dość burzliwa, temat wzbudza emocje. Nie o tym chciałabym jednak pisać. Zainteresowało mnie to, czy rodzice ze sobą rozmawiają?
Zaczynałam jako młoda dziewczyna bez wiedzy, doświadczenia, znajomych z małymi dziećmi w okolicy. Niektórzy mówią, że pierwsze dziecko jest trochę jak taki pierwszy naleśnik, dopiero się na nim ćwiczy…
Obiecywałam sobie wielokrotnie – żadnych newsów. Nie chcę wiedzieć niczego o tym, co złego dzieje się z dziećmi, to nie na moje nerwy. Wystarczy mi, że ostatnio widziałam jak nauczycielka w szkole mojego syna szarpała ucznia… Niestety – nie żyję w próżni i dziś jak podgryzające nogawki kundelki złapały mnie dwie informacje. O szkole, w ktorej uczniów się tresuje i o szkole, w której uczniów się prześladuje. Co ja piszę, jakich uczniów? Dzieci. Ludzi!
Usłyszałam od lekarzy wiele: że suche rączki u dziecka są efektem częstego mycia (to była alergia), że dieta wegetariańska jest fanaberią, że mleko matki po pół roku nie ma żadnych wartości odżywczych. Przepisywano antybiotyki bez sprawdzenia, co dokładnie dopadło dziecko (w efekcie trzeba było po kilku dniach gorączki podać inny), a w czasie bilansu badanie słuchu polegało na mówieniu do dziecka szeptem „krzesło…krzesło…”. Czasem z gabinetu wychodziłam pukając się w głowę, czasem zdezorientowana, a czasem mając więcej pytań, niż odpowiedzi. Aha, jestem dużą dziewczynką, a w czasie wizyty ginekologicznej badano mi piersi dwa razy… Read More
Za każdym razem, kiedy czytam w sieci tekst dotyczący obecności dzieci w przestrzeni publicznej, trafiam na komentarze dotyczące zgubnych efektów wychowania bezstresowego. Rzucające się na ziemię trzylatki, głośno krzyczące dwulatki, niemowlęta domagające się jedzenia tu i teraz – wszystko to przez wychowanie bezstresowe. Nie wiadomo, co dalej z nimi będzie. Prawdopodobnie będą palić wioski i rabować oraz nie ustępować miejsca staruszkom.
Wpadła mi w ręce gazetka parentingowa sprzed roku czy dwóch. A w niej specjalne strony dla taty i temat: gotowanie dla żony w połogu. Porada numer jeden: call your mom. A potem lista pewniaków: parówki, jajko (instrukcja jak zrobić jajecznicę), jedzenie na telefon. Czy ja przegapiłam moment, kiedy mężami zaczęli zostawać siedmiolatkowie?
Czy myjąc zęby można medytować? Albo robiąc w pracy ksero dokumentów? Czy opiekując się dwójką dzieci, które bardziej przypominają pioruny kuliste niż stworzenia ludzkie można osiągnąć wewnętrzy spokój? Można. A przynajmniej warto spróbować.
Na profilu Kwartalnika Laktacyjnego [KLIK] do którego z dumą należę, pojawiło się dziś pytanie o rzeczy, z którymi mamy czekają do zakończenia karmienia piersią. Pojawiło się bardzo dużo odpowiedzi, a wśród nich sporo mitów. Chyba warto kilka rozwiać.
Oglądam Seks w wielkim mieście dla przyjemności. Jest ładnie, jest kolorowo, Big jest seksowny, Carrie naiwna, a ja mogę przy tym wszystkim odpocząć.
Znacie ten moment, kiedy jest Wam tak dobrze, że chce Wam się płakać? Znowu to poczułam.